Cylchgronau Cymru

DYLANWAD DYN DTJWIOL. Y mae i bob dyn ei ddylanwad, ac y mae'n ffaith nas gellir ei hambeu, fod y dylanwad hwnw yn taeddu i ddar- ostwng yr hil ddynol, nea ynteu i*w derchafu yn uwch o rán ei sefyllfa gymdeithasol a chrefyddol. Gan hyny, dylem fod yn wyliadwrus iawn beth ydynt yr esamplau fyddwn yn eu rhoddi fn hieuenetyd, i'n cymmydogion, ac yn neillduol i'n plant. Os ydym am i'n dylanwad fod o dnedd i wella'r byd, aci lesoli y.byd, bydded i ni efelychu y dyn sydd yn ofni yr Arglwydd ac yn cadw ei orohymynion; canys dyua y dyn sydd a'i ymdrechion a'i ddylanwad hefyd, i geisio dwyn y byd i'w le. Y mae gan y dyn duwiol ddylanwad mawr ar ei gyd-ddynion, bydded hwy mor an- nghristionogol ag y byddont, y mae ganddynt barch mawr i ŵr Duw, am eu bod yn credu ac yn gwybod hefyd. mai efe ydyw y cymmeriad gonestaf fedd cymdeithas; ac nid yn unig hyny, ond mai efe sydd yn rhodio y llwybr.sydd yn arwain i'r bywyd, a'u bod hwythau yn rhodio Uwybr sydd yn en harwain i ddystryw 3 Bu dynion duwiol yn cael eu herlid, eu carcharu, a'u merthyru yn yr oesoedd a aethant heibio o herwydd glynu wrth eu credoau crefyddol, a hyny hyd y nod yn rnys Prydain. Cafodd yr fîsgob Bidley ei iosgi wrth yr un pawl aV Esgob Latimer, yn Bydychain, Hyd. 16eg., lôSS, a phan oedd y ffagodau yn cynnen, dywedai Latimer wrth Bidley:—u Cymmer gysur frawd, yr wyf yn gobeithio yr ennynwn y fath ganwyll yn Lloegr heddyw, drwy ras Duw, ac na ddiffoddir byth 'mo hono." Y mae'r gobaith