Cylchgronau Cymru

Y GEINIOGWERTH Y modd i amlygu ein diólchgarwch i Dduw. Mae yn gymhwys i ddyn ddadgan ei ddiolchgarwch i Dduw rnewn gweddi ddirgel. Heí'yd mewn yniddyddanion cyfrinachol â'r Ar- glwydd. Mae yn addas iawn cymeryd Duw yn gyfaill, ac ymddy- ddan ag cf pan ar dy ben dy hun, yn myned ar hyd y ífordd, neu yn rhywle. Yn unig na byddo i ti anghofio y gwylder a'r parch- edig ofn a ddylai fod, gelli ei wneyd yn gyfaill beunyddiol, a myu- egi iddo dy holl gyfrinach, dy ddyryswch a'th ofnau ; a cheidw ef dy gyfrinach yn ffyddlawn. Ac yn mysg pethau eraill yn y gyírinach, cymhwys iawn i ti gydnabod dy rwymau iddo. Hefyd trwy ganu ei fawl yn bersonol. Ac hefyd ymddyddan â'th gymydogion a'th gydnabod am ci ddaioni. Mae y diolchgarwch i'w amlygu hefyd trwy ganu yn gynnulleidiaol. A dylid gofalu am fod y geiriau a genir à mawl ynddynt; ac hefyd, y tonau a arferir a ddylent fod yn gyfryw ag a feithrinant ysbryd addoli a mawrhau yr Arglwydd. Nid felly y mae yr oll a ddefnyddir y dyddiau hyn. Dywedai ryw hen offeiriad am ryw gantwr ag oedd yn ei blwyf, " Mae ar H—. eisieu sancteiddio ei lais yn fawr iawn." Yn gyffelyb y gellid dy- wedyd am lawer o dônau y dyddiau hyn—mae dirfawr eisieu eu sancteiddio. Hefyd yn y weddi gynideithasol, yn y teulu. ac yn y gynnulleidfa. Dylaiyrhwn a íÿddo fel genau i'r gymdeithas yu y weùdi ofalu na byddo diolch ar ol o honi ; a dylai yr holl gymdeithas ddywedyd " Ameu" ar ei ddodiad diolch, i ddangos eu bod yn cydsynio, ac hefyd i beri i'w calonau deimlo cu bod yn cydsynio. Ond yn yr oll o'r flyrdd a enwyd nid ydyw y diolch yn cael ei amlygu ond gan y tafod yn unig. Ac y mae y tafod, trwy ei fod ef wedi aifer dywedyd weithiau gwir ac weiíhiau gelwydd, mae i fesur mawr wedi colíi yr ymddiried ynddo. Gan hyny fel y gelìii coelio fod y diolchgarwch yn wirioneddol, yn flrwyth teimlad yn y galon, anghenrhaid ydyw iddo gael ei anilygu trwy ryw flyrdd eraill, gyda a chan y tafod. Trwy ostyngeiddrwydd diffuant. Os byjd dyn yn teimlo ei ym- ddüyniad ar Dduw, a'i rwyniedigaeth iddo, ac felly bod hanfod diolchgarwch yn ei ysbryd ; mae hyny yn siwr o'i weithio i fod yn ostyngedig o galon. Pan y mae dyn yn ei olygu ei liun yn anni- bynol, ac yn meddu hyn a'r lîall ei hunan, y mae yn yrmfalch'io. Gochel fod yn un uchelfrydig, yn methu a chael digon o le, a digon o barch ; acyn ddyn haerllug, diystyr o eraill, a pharod i'w dirmygu ; ac os digi unwaith, na fedri di byth faddeu. Dyn balch fydd feí yna. Yn hytrach, bydd iselfryd, yn fcddlawn ar hyny o barch a roddir i ti, ac yn barchus o bobl eraill; ac os dygwydd it' ddigio, bod yn hawdd genyt faddeu a chymmodi: íel y byd'do dy ddiolchgar- wch i Dduw yn fl'rydio i'r golwg drwy dy ymddygiad gostyngedig yn wastadol. Trwy fywyd o ufudd-dod cyffredinol i Dduw. Er maint a ddi- olch y dyn â'i dafod, os bydd yn byw yn annuwiol, mae ei wneyd [GORrHENAF. 1847.] Q