Cylchgronau Cymru

YR EURGRAWN WESLEYAIDD, Am Awst, 1839. BUCHEDDAU. BYR GOFIAWT AM FYWYD CREFYDDOL A MARWOLAETH DDEDWYDD MR. GEORGE BALL, PLYMOUTH DOCR. Mk. Gol.—Danfonwyd yr lianes ganlynol i'r Eurgrawn Wesleyaidd Saesnr.ig, am y flwyddyn 1S00, gan y gweinirìos ffyddlon hwnw i Grist, y Parcìi. Richard Rorlda, yr liwn a advvaenai yr ymadawedig. Ysgrifenwyd rhan fawr o'r hanes isod gan Mr. Ball, pan ar ei glaf wely, ychydig wythnosau cyn iddo yraadael â'r b'yd hwn, i fyned i " annherfynol "fydocdd gwawl; lle uid oes ing na chur," Ac m gymaint a bod y cofiant hwn yn dystiolaeth mor eglur o allu eió Hiacbawdwr ni Iesu Grist, i " gwU iacuau y rhai trwyddo et sydd yn dyfod at Dduw," yr wyf, trwy eich cenad, yn ei gytìwyno i eylw darlleawyr yr Eurgrawn' Wesleyaidd Cymreig, gan dystiolaethu iddynt mai " gwir ewyllys iy nghalun," ynhyn.a'm " gweddi ar Dduw dros- tynt, svdd er iachawdwriaetb." *Ä£W?R0»" WILU"'S • Ni fynega Mr. B. nernawr am ei ddydd- iau boreaf, namyn bodeidada:i farn yn amaethwyr. yn byw yn foesol, ac yn dda wrth y tylawd; a'i fod yntau yn ei ieu- enctid yn nodedig o'r anuuwiol. Dechreua draethu ei hanes grefyddol fel hyn,— " Yn mis Mawrth, 1786, rhoddes yr Ar- glwydd arnaf gystudd trwm, am yr hwn y bydd i tni ei foli dros dragwyddoldeb, canys bu yn foddion i'm dwyn i bender- fynu gadael fy mhechodau, a dylyn buch- edd newydd ; ac felly wedi i mi ymiachäu, mi aethym i'r eglwys yn rheolaidd, mi a gymu'nais yn fynych, ac a ddysgais weddi- au i'w hadrodd fore a hwyr. Tueddodd Duw fi hefyd i garu eibobl, y rhaiyroedd- wn o'r blaen yn eu casäu; ac felly mi a aethym i wrando ar y Methodistiaid Wes- leyaidd, y rhai a ddywedent wrthyf, fod raid i mi gael fy ngeni drachefn, neu farw yn dragwyddol. Deuai rhai o honynt ataf, a dywedent wrthyf am y dedwyddwch o fwynhäu crefydd brofiadol. Dywedent hefyd fod gan dduwioldeb addewid o'r Cyf. III. Ail drefnres, Awst, 1839. bywyd sydd yr awr hon, ac o'r hwn a fydd. Bu eu haddysgiadau yn fuddiol iawn i'm heiiaid, a daetliym i benderfyniad fod raid i minau brofì maddeuant o'm pechodau trwy waed yr Oen. "Derbyniwyd fi yn aelod o'r gymdeithas Wesleyaidd, ar yr lGeg o Ionawr, 1787. Yr wyf yn ddiolchgar i Dduw, o hyny hyd heddyw, am dueddu fy ngbalon i fwrw fy nghoelbren yn mhlith ei bobl. Bûm am agos i fjwyddyn heb ddyfod i feddu gwyb- odaeth iachawdwriaeth, trwy faddeuant pechodau." "Ac," medd efe, " yr oeddwn yn y cyfamser yn cael fy argyhoeddi fwy- fwy o'ra pechadurusrwydd a'm trueni, heb Grisí. Llawer noson y bûm yn ofni cau fy ìlygaid, rhag i mi eu hagoryd yn y fílamiau tragwyddol. Pan ddefFröwn yn y nos, cyfodwn i weddio. Yr oeddwn yn tybied yr anifeiliaid direswm yn dded- wyddach nâ mi, a buasai yn dda geuyf gael bod yn eu sefyllfa. Dyma oedd fy iaith yn fynych, ' Yr wyf yn goìledig ac yn ddamniol am byth.' Ond, eto, yr oedd genyf obaith ar amserau. Farheais yn y cyflwr adfydus hwn hyd y dydd cyntaf o'r flwyddyn 1783, pryd y llefarodd yr Ar. glwydd dangnefedd wrth fy enaid. Aeth fy nos yn ddydd, a throid fy ngalar yn llawenydd i mi; canys gwyddwn fod Duw, er mwyn Crist, wedi maddeu fy holl bech- odau. Aethym rhagof dan orfoleddu yn nghariad Duw am rai wyíhnosau, gan ben- deifynu fod y rhyfel drosodd, ac nad oedd a wnelai y gelyn â mi mwyach. Ond buan y gwelais fy nghamgymeriad. Gwir yw fod gras yn teyrnasu y pryd hyDy yn fy nghalon, trwy gyfiawnder; a bod îj 2G