Cylchgronau Cymru

Y W I N L L A N . Ehif. 4. Am Ebrim,, 1861. Cyf. XIV. J. ELETCHER YN ANNGHOFIO EI BREGETH. Fe allai nad oes ond ychydíg o ildarllenwyr y Wihllan nad ydynt wedi clywcd neu weled rhyw gymaint am y diweddar Barch. John Fletcher, Madeley, yr hwn a ragorai gymaint ar y rhan fwyaí' o'i gydocswyr, mown doethineb, dysgeid- iaeth, a llafur ; ond y rhinwedd hynotaf ynddo ef, ydoedd yr un fwyaf angenrheidiol; sef, ci dduwioldeb. Yr oedd ei gymdeithas ngos â'i Dduw yn fynych iawn yn achosi i'w bregethau fod yn adeiladol a bendithioì iawn. Yr oedd ry w Sabboth i bregethu yn Madeley, ac wedi purotoi i siarad ar ryw bwnc neillduol; ond erbyn iddo fyned at ei orchwyl, teindodd ci feddwl yn hollol ddyrys; yr oedd wedi annchofio ei destyn a'i bregeth, ac nie gallai fyned gam yn mlaen. Nid oedd yn gweled dim i wneyd ond gadael y pulpit; a phan oedd ur droi ei gefn, daeth rhyw beth yn sydyn n nerthol ì'w' feddwl yn nghylch y bennod a ddarllenodd ar ddechren yr addoliad, sef, y dryd- edd bennod o lyfr Daniel, llo y sonir am y llanciau yn y ffwrn dân. Meddyliodd yr ymdrechai ddyweyd ychydig ar yr amgylchiad; ond gwelodd yn fuan nad ocdd eisieu fawr o ymdrech, yr oedd ei feddylíau yn cael cu lienwi o ryw le anweîedig, fel llestri y wraig weddw yn nyddiau Eliseus : yr oedd ei eiriau yn dylifo o'i enau fel y dwfr a bistylliai o'r graig yn nyddiau Moses, a'r bobl yn gwrando mor astud a'r bugeiliaid yn maesydd Bethleliem, acyntau ei hun yn teimlo fel Eàẃiel gynt, fod " Ysbryd yr Ar- glwydd wedi d'od arn.o." Ddydd Merchor dylynol, daeth ato ryw wraig o'r gymydogaeth, ag oedd wcdi bod yn gwrando nrno yu pregethu y Sabboth blaenorol;—hysbys- odd iddo ei bod wedi bod er ys amser maith mewn petrus- der yn nghylch achos ei henaid; a'i bod wedi derbyn llawer o oleuni mewn tywyllwch—nerth mewn gwondid—a chysur mewn trallod amryw wcitliiau; ond am y bregcth am y