Cylchgronau Cymru

TYWYSYDD YR IEÜAINC. Rhif. 12. MIAGFYR, 1847. Cyf. I. ©forìŵt £ fhtûltcart. " A'r publican, gan sefyll o hirbell, ni fynai cymaint â chodi ei olygon tua'r nef; eithr efe a gurodd ei ddwyfron, gan ddy- wedyd, 0 Dduw, bydd drugarog wrthyf bechadur:" Luc 18, 13. Cawn hanes yma am cldau weddiwr hynod, dan yr enwau Pharisead a Phublican—y naill yn rhagrithiol, a'r llall yn ddidwyll—un yn anghyfìawn, a'r Uaíl yn gyfiawn. Galwyd ynaill ynPharisead, tebygol, am ei ibd wedi ymneillduo oddiwrth y Cenedloedd, a'r Iu- ddewon hefyd yn gyffredin. Yr oedd y Phariseaid yn ymddiried ynddynt eu hunain eu bod hwy yn gyfiaw'n, ac yn diystyru ereill, yn enwedig y Publicanod a'r pechaduriaid. . Yr oeddynt yn gweddio, ac yn ym- drechwyr mawr dros seremoniau'r ddeddf, a gwnaent y cwbl er mwyn cael eu gweled gan ddynion. A'r llall yh Bublican, am ei fod yn casglu trethi yn mhlith y lthufeiniaid. Yr oedd gwaith y ddau ddyn hyn yn dda, gweddio ; ond yr oedd eu hysbrydoedd hwy yn cyflawnu y gwaith yn wahanol iawn. Er addysg a buddioldeb, sylwn ar weddi'r Publican fel y canlyn :— I. Ei agwedd wrth wedcìio. II. Enwogrwydd ei weddi. I. Ei agwedd wrth weddio. Beth yw gweddio ? Gweddio yw tywallt deisyhadau ein calonau gerbron Duw—yr enaid yn siarad â Duw—ceisio gan üduw y peth fo arnom eisieu, yn olei ewyllys ef: ì Ioan 5, 14. 1. Mfe'a safodcl o hirbell. luddew oedd, fel y tybir. mewn ysbryd drylliog ac eclifeiriol. Yr ocdd yn'ym- ostwng gerbron Duw gan gyffesu ei bechodau. Yr oedd yn edifarhau mewn Hwc a lludw. Ac yr oedd y rhai oedd yn ymostwng gerbron Duw, yn sefyll ychyclig oddiwrth eu gilydd, í'el na byddai y naill yn clywed gweddiau y llall. Dichon fod y tlawd hwn wedi scfyll yn mhell, i beidio digio y Pharisead rhith-sant- eiddiol. Cofia wrth agosâu at Duw, mai pechadur anhaeddianol wyt tí, a'i íbd ef yn uwch na'r uwchaf. 2. Nifynai cymaint â chodi ei olygon tua'r nef. Yma