Cylchgronau Cymru

Chwiliwch trwy dros 450 o deitlau a 1.2 miliwn o dudalennau

228 AMRYWIAETH. un i ud, ac efe a ffarweliodd à hwynt oll, acâ'r holl gymydogion a oedd yno yn y cyfamser, gan gynghori pawb o houynt i feddwl am yr Arglwydd. Amser rhyfedd oedd hwn—rhyfedd ar bawb cedd } n bies- enol. Nid oeddnebo honyot wedi meddwl ei fod mor agos i farw. Gan fod yr am- gylofeiad wedi dyfod mor ddisymwth, a'i eiriau a'i olwg mor dreiddgar, yr oedd pawb wedi eullwyr orchfygu ar unwaith gan syndod a gaiar. Yr oedd yn rhyfedd arno yntau, gan iddo gael ei feddwl mor sefydlog yn yr adeg hòno a phe na huasai un anhwyldeb wedi bod ariio oll. Yn ystod yr amsery buyn ymadaeì â hwynt oll, ac yn eu gorehymyn i'r Arglwydd, nìd oedd y diffyg lleiaf i'w ganfod arno. Ar ol dar- fod, dymunai gael ei roi i orwedd i lawr ; ac wrth roi ei ben ar ei obtnydd. dywed- ai, '£> ! Iesu anwyl!' Ac felìy efe a hunodd yn yr Iesu, wedi cael y fraint o fod yn ddysgybl iddo yn y fuchedd hon am agos i 40 mlynedd. Dydd Mercher, y 29ain o Hydief, heb- iyngwyd ei ran farwol ifynwent Llandeilo gan dyrfafawr a syml. Nos Sabboth, y 9fed o Dachwedd, pregethwyd aryrachly- sur o'i farwolaeth, oddi wrth 1 Thes. iv. 13—18, i gynulleidfa luosog a galarus, yn nghapel y Wesleyaid yn Lhmdeilo-fawr, gan Robert WlLLUMS. AMRYWIAETH. ETHOLEDIGAETH. (Parhâd tudal. 202.) IY. Y gwrthddadleuonyn eibyn yr h\n a ddywedwyd yn cael eu hateb. 1. Y mae yr ysyrythyrau yn crybwyll am ryw bersonau y rhai oeddent yn urth- ddrychau dewisiad affafr Duwfra yr oedd ereillyn wrthddrychau ci anfoddlonricydd a'i wrthodiad. Yr oedd Jacob yn perthyn i'r rhestr gyntaf, ac Esau i'r olaf; ac am hyny y dywed Duw, ' Jacob a gerais ac Esau a gaseais,' Mal. i. 2, 3. Ateb. Y/ mae y dewisiada'r flaenoriaeth hon yn peithyn i ryw freintiau, ac y mae ethol i freintiau yr etholedigaeth ysgryth- yrol, fel y dangoswyd. Nid oedd hyn yn cyfeirio gymaint at Jacob ac Esau yn bersonol, ag oedd at eu hiliogaeth, canys ni wasanaethodd Esau Jacob erioed. Caru Esau yr oedd Duw à gradd llai o gariad na Jacob, canys dyna feddwl yr yroad- rodd, ac nid yw yn medtíwl \ma yrhyn a feddylir wrtho yn gyffredin. Os yw y casauhwn yn meddwl yr hyn a feddylir wttho yn gyffiedin, byddai yn liawdd profi fod yn rhaid i ddyn gasau eì geiaint ar y ddaear i roddi iddo hawl i'r nefoedd, canys dywed Crist, ' Pwy bynag ni chasaoei dad a'i fam, ei wraig a'i blant, &c, nì all efe fod yn ddysgybl i mi,' Luc xiv. 26. Y mae y gair yn y lle hwn yn golygu cariad llai; a'r cwbl yr ydym i'w ddeall wrtho yw, fod Duw wedi caru Jacob yn fwy nag Esau, meg\s ag yr ydym ninau i garu Ciist hyd yn nod yn fwy na'n perthynas au agosaf mewn bywyd. 2. Y mae yn ysyrifenedig ddarfod i Dduw galedu calon Pharaoh, ac feüy ci addasu i ddinystr. Exod. vii. 3, &c At. Os yw felly me.vn gwirionedd, ac yn yr ystyr ag y dssgir gan rai, yoayr oedd yn anffodus i Pharaoh, ac yr cedd yn wir wrthddrych gresyndod, gan fod yn an- mhosibl i un bôd creedig withsefyl! gallu nertho! yr Hollalluog. Ondbeth yw gwir sefyllfaachos Pharaoh? Efe yn gyntaf a galedodd ei galon ei hun, trwy ddirmygu amynedd Duw, agwrthodei amodau grasol o drugaredd, sef gollwng ei bobl ymaith, Exod. vii. 13. Caniataer yr haeriad mai Duw a galedodd galon Pharaoh ; y mae genym i ymofyn pa fòdd ;—ai trwy wthio drwg iddi 1 Nage, yn ddiau ;—nis gall Duw fod yn ffynonell nac yn achos o ddrwg moesol. Efe a'i gwnacth trwy attal ei wyrthiau a diibrisiwyd, y rhai yn ystod eu paihâd a wnaethant i'r amherawdwr balch leddfu ; ond pan beidiasant, hwy a'i gadawsantyn ei ystyfnigrwydd gwreiddiol, felcwyrwedi ei feddalu gan wres fflam y ganwyll, a'r hwn pan ddiffodday ganwyll a ddychwel i'w galedwch gwreiddiol. Yr oedd din> str Pharaoh yn ganlyniad ei an- edifeirwch a'i wrthnysigrwydd ei hun ; a chasglu fel aiall yw tybied fodyJehofa yn euog o gellwair wrth anfon Moses i ddeisyf arno ollwng y bobl ymaith, os oedd wedi penderfynu o'r blaen ei attal rhag cyflawni y cais trwy allu anwrthwynebol. 3. Y mae yr apostol hefyd yn amddiffyn yr athrawiaeth o etholedigaeth ddiamodol,