Cylchgronau Cymru

YR EÜ161AWN WESLEYAIDR Rhifyn U.] TACHWEDD, 1810. [Llyfr u. HANES AM FYWYD Y PARCHEDIG Mr. FLETCHER. (Parhád otu dal. 371) 'U ,HODD werthfawr aiall, a pha un y cynnyS» gaeddodd Duwef, ydoedd teimlad serchoç athosturiol tu ag at eraüi, Ni byddai braidd rioswaith yn myned beibio, heb i ryw ran o honi gael ei threulio raewn gruddfaanau dros gyrph ac eneidiau erailì, yn enwedig y rhai oedd dan ei ofal. Yr oeddwu i yn arswydo rhag iddo glywed am na phechodau na chystuddiau neb o'i bobl cyn iddo fyned i'w wely, gan wybod y byddai hynny yn peri y fath ofid i'w feddwl, ac i rwystro iddo gysgu ar hyd y nos. "Ac etto myfi a'i clywais ef yn dywedyd am amser, deuddeg neu bedair biynedd ar ddeg yn ol, pan yr oedd yn cael ei demtio ytt fawr i feddwl nad oedd efe ddim yn ddigon teimladwy o gýstuddiau a thrueni e* gyd greaduriaid. Meddyliai fod Crist wedi dwyn ein gweudidau, agoddef ein doluriau ni: ond, meddaiefe, "nid oes gennyf fi y teimlad hwnnw ag oedd gan Grist: nid ydwyf fi yn dwyn cy$~ tuddiau eraill." Ar ol cael ei gernodio a'r demtasiwn hon, dros hir amser, fe weddiodd ar Dduw am i fesür o'r Yspryd hwn gaeî ei roddi iddo. Ym mhen ychydig ar ol hyn, pan yr oedd éfe yn ym* weled a theulu claf, syrthiodd y fath deimla;! o'u gofid ar ei yspryd, fel ua allai braidd gerdded adref. Mor gynted ag yr éisteddodd yn y tý, syrthiodd y fath bwys o drueni dynol-ryw yn gyffredino! ar ei feddwl, fel ac i'w gwbl orchfygu, ac i yfed i fyuu ei yspryd. Ni allai gynnorthwyo ei hunan mewn modd yn y byd, nac ychwaith symmud o'r naill gadair i'r Ilall; nid allai ddim mwy ymçymmud nag y gallai plcntyn newydd eni; tra ar yr un pryd collodd ei holl synhwyrau. Meddyliai ym mhen ychydig, Pa beth a allai hynnyfod? Ai math o afiechyd yw ? NeuyParlus? Yn hytrach onid yw yu atteb i'r weddi annoeth a roddais i íynu at Dduw. Gofynais am gael teiralo baich auaddas i gael ei ddw^yn gau greadut £E-