Cylchgronau Cymru

Y CEMADWR AMEMCAMIDD. Oyf. 19, Riiie. 10. IIYDREF, 185S. Rhií, oll 226. íHo£0ol a Cljr^îíìîoL DYFYFIADAU O BREGETE. Io.in 17: 21, Fel y byddont oll yn «n ; megis yr wyt ti, y Tad, ynof fl, a minnu ynot ti; fe.3 y byldont iiwythuu un ynom ni; fel y crôdo y byd mai tydi a'm hanfoniiist i. Yn y bennod hon y cawn y weddi ymadawol, ac yn y pennodau blaenorol y cyfarchiad yra- adawol o eiddo ein Harglwydd lesu Grist. Adeg o bryder mawr i'r dysgyblion oedd yr adeg hon, pan oedd eu Hathraw inawr yn eu gadael eû hunain, eu gwaith yn bwysig an- nhraethol, a gwyneb y byd yn eu herbyn. Oífrymwyd y weddi hon, a thraddodwyd y cyfarchiad a geir yn y tair pennod blaenorol wrth fwrdd y cymundeb, ar ol sefydlu yr or- dinhad hono ganddo, a chyn ei fyned i ardd Gethsemane. Mae hyny yn amlwg, oblegid yn y drydedd bennod ar ddeg y rhoddir hanes am y pasg diweddaf a'r tori bara &c, ac yn nechreu y bennod nesaf ar ol hon, y 18fed, dy wedir, " Gwedi i'r Iesu ddywedyd y geiriau hyn, efe a aeth allan, efe a'i ddysgyblion, dros afon Oedron, lle yr' oedd gardd &c." Mae yn anhawdd i ni ddychyraygu y teimladau a'u meddiannent hwy ar y fath amgylchiad. Gweddi dros y dysgyblion yn unig yw y weddi hon. Byddai Iesu Grist yn gweddio yn fynych dros ei elynion; ond yma dros ei ddys- gyblion yn unig y mae yn gweddio. ""NM dros y byd yr wyf yn gweddio, ond dros y rhai a roddaist i mi &c." Gofymr weithiau, A ydyw yr Iesu yn eiriol yn y nef dros yr an- nuwiol, ynte ai dros y saint yn unig y mae yn eiriol? Yr ydym yn cydnabod, pe na buasai genym ddim yn y Beibl yn gosod allan ei eir- iolaeth ond cynwysiad y weddi hon, buasem yn rhwym o feddwl nad yw yn eiriol dros neb ond dros y saint. Ond y mae rhanau eraill o'r Gair yn crybwyll am ei eiriolaeth. Dywed- ir gan y Prophwyd am dano, " Ac a eiriolodd dros yTEOSEDDWYE;" ac ar ygroes gweddiodd fel hyn dros ei elynion creulonaf pan ar y weithred o'i groeshoelio, " O Dad maddeu idd- ynt, canys ni wyddant pa beth y maent yn ei wneuthur." A thraddododd ddameg ar un 37 amgylchiad yn gosod allan eiriolaeth y gwin- llanydd am arbediad y ffigysbren diffrwyth, yr hyn a ddengys yn ddiau ei eiriolaeth ef yn y nef am arbediad bywyd y pechadur anedifeir- iol. Mewn gwirionedd y mae yr holl fendith- ion a gyfrenir i ni, ddynion pechadurus, yn y fuchedd hon, yn ffrwyth eiriolaeíh y Gwaredwr drosom ger bron y Tad. Ond gyda golwg ar y weddi hon, gweddi ydyw ar ran y dysgyblion yn arbenig. Mae y bendithion a ddeisyfìr yma yn fendithion a berthynent iddynt hwy yn un- ig. Yn mhlith archiadau eraill y mae yn gofyn lle y byddai efe ar iddynt hwythau gael bod yno hefyd, fel y gwelont ei ogoniant a roddwyd iddo cyn seiliad y byd. Nid yw yn eiriol felly ar ran neb sydd yn parhau yn elynion iddo. Ond y mae yn gweddio, nid dros y rhai a gredent ynddo y pryd hyny yn nnig, ond dros bawb o'i deulu hyd ddiwedd amser. "Ac nid wyf yn gweddio dros y rhai hyn yn unig, eithr dros y rhai hefyd a gredant ynof fì trwy eu hymadrodd hwynt." Mae y weddi werthfawr hon yn ein cynwys ninau hefyd, os ydym yn wirioneddol yn credu yn ei enw ef. Ac yn y cysylltiad hwn y mae y testyn yn dyfod i raewn. "Fel y byddont oll yn un, &c." Athrawiaeth yr adnod hon ydyw, Uîtdeb tetjlu Düw—yr undeb y dymunai yr Iesu i'w ddysgyblion ef ei feddu, ei feithrin a gweithredu wrtho, nes enill yr holl fyd i gredu ynddo a bod yn gadwedig. Nodir yma natur undeb Cristionogol teulu Duw, a'i ddyben.—Sylwn yn fyr, I. Ar natur yr Undeb Oristionogol y raynai yr Iesu ar fod ei ddysgyblion yn byw wrtho,— " Fel y byddont oll yn un, fel yr wyt ti y Tad ynof fi, a minau ynot ti, fel y byddont hwythau un ynom ni." Y mae uodeb goruchel nas gall iaith ei ddar- lunio na'r meddwl creuedig yn hollol ei am- gyffred yn bod rhwng y dwyfol bersonau a'u gilydd, y Tad, y Mab, a'r Ysbryd Glân. Y mae hefyd undeb yn bod rhwng y Bod dwyfol,— rhwng y Tad yn ei swydd fel Duw tragywyddol yn amddiffyn ei enw a iawnderau ei lywodraeth, a'r Mab yn ei swydd fel Oyfryngwr yn ein nat- ur ni yn gweithio allan ein hiachawdwriaeth-—